De historia candidatura
Scherziamoci su
Nunc que, phinalmenter, habemus candidatum sindacum olivi potati, possum raccontare retroscenas et alternas vicendas que habent portato ad designationem Nini Sallusti.
Omnes initiavit quando Guglielmus, stancus de facere sindacum, decisit que erat arrivatus momentum de ire ad Romam. Solum que, ne daret impressionem de tradimento, tantum fecit et tantum non fecit que exasperavit animum consigliorum qui, ad finem, eum cacciarunt (mihi desplacet, carus Tommasus, tu fosti solum strumentum, non causam, allontanamenti Guglielmi). Ab allora initiavit cacciam ad candidatum, etiam si iam se sapebat que sarebbet stato Nino.
Multi erant candidati: socialisti ne habebant quatuor palesi et unum segretum; popolari dues aut tres cum asso in manica; ciucci dues sicuri et unum probabile; campanile habebat Lillino et basta; percorsus se remettebat ad clementiam cortis, ut pure comunisti; viridi non loquabant et diessini, sornioni, aspettabant. Nemo se sbilanciabat et reuniones se succedebant quotidie. Se consumabant ettolitri de miro et quintali de gnemeredde quia, ne daret impressionem de litigare, omnes riuniones finibant in sarsana.
Ad certum puntum, diessini rupperunt bonazzam mortam, iactarunt petram et fecerunt nomen Mini Salvemini. Acque se cominciarunt ad agitare. “Pro Deus! Quis est hoc Minum? Ut se permettunt diessini de scartare nostros candidatos et proporre hoc sconosciutum”?
Mirum se trasphormavit in phiele et gnomereddes in mucca pazza. Omnes se guardabant in cagnesco. Pax erat terminata: initiabat bellum! Debete sapere que ego abito apud casam suoceri Marini Gladiusvetustus per cui, saepe ce incontriamus et loquamus de politica, solum que, mentre ante erat piacevole, ad certum puntum devennit incubum. “Vos diessini debete capire…”
“Sed, carus Marinus, ego non conto nihil. Me habent cacciato etiam ab direttivo”.
Sed Marinus non ne volebat sapere et ab me cercabat iustitiam. Et problemam non finibat qui. Ad spallem de casa mea habitant suoceri Peppini Panunzi, per cui saepe is me vedebat loquare cum Marino et post, quando ibam ad partitum, me facebat terzum gradum et ego, ne faceret figuram pettegoli, decebam saccum cazzatarum cum intento de raffreddare animos. Inutilmenter!
Menus males que domenicam mattinam, in villa, incontrabam Cosmus et Pinochet cum quibus decebamus cazzatas, sapendo de dicere cazzatas et, apud magazzino bombolarum et casalingarum Mieni, auscultabam vocem camunistorum et qualche voltam etiam vocem popolarum directe ab segretario Ioannus Mancus Lepus. Loquando cum omnes habebam impressionem que situationem erat vere triste, quando Lillinus habet risolto omne.
“Ego sum unicum candidatum et non havrete altro candidato ex fuori de me. In Bari habent deciso”!
De phronte ad pauram de se trovare veramente Lillino ut sindacum, partiti olivorum subito se sunt messi d’accordo et habent cogitato que, in phondo, Ninus non est tantum male, est bravus ragazzus, intelligens, preparatus et, si ce la mettemus tutta, potremus etiam dare filum da torcere ad Tommasum. Post, si perdemus, habemus iam caprus espiatorius: Lillinus!
Petrus Caput Hurso