Hercolinus semper in piedi
SCHERZIAMOCI SU
Olim, cum parvus eram, habebam pupazzum qui nomatus erat “Hercolinus semper in piedi”. Non erat magnum nec particolarmenter pulcher, sed habebat specificitatem: quando gonflatus erat, remanebat semper rittus.
Si eum spingebas ab unam patem aut ab altera non cadebat sed oscillabat et riturnabat rittum. Erat meum orgolium et multi amici me eum invidiabant. Nunc habeo alter Hercolinus, etiam his non multoalto nec pulher sed, ab contrario precedentis, est de carne et ossas.
In veritas non est meum, in quanto est patrimonio humanitatis sed, ut altero, non cadet umquam. Plus voltes tentaverunt de eum facere cadere; in primis tentavit oppositio, post Tommasum cum suam bandam, nunc tentavit Pinuccium sed, accuntentando aliqui et ammorbidendo alteri, reuscitus est a remanere semper in piedi.
Si volesset potrebbet remanere in piedi usque ad mortem sed, paret, habbiat deciso de expellereariam comunem et de se riempire de helio ut volaret verso Roma. Debet però stare attentum quia unum bucum ad involocrum se potest semper facere et allor Boom! Sine cuntare factum que lascerebbet nos, pauperi melphictensi, in mezzum ad casinum quia dovremmos trobareeum sostitutum, et, trobare alter Hercolinus, mica facile est!
Meum Hercolinum fecit bruttam finem quando puer invidiosus, cum chiodo eum bucavit. Nunc spero que hoc resistat quia, ubi vado ab trovare alterum…?
Petrus Caput Hurso