De bello lillinico
Scherziamoci su
Quando habeo visto maniphestum me sum spaventatus. Cum qui sumus in bello? Quis nobis attaccat? Quis nobis habet inviatus ultimatum? Post, leggendo textum me sum rasserenato. Maniphestus non parlabat de bello sed erat solum unam speciem declarationi indipendentiae americanae. Quindi debemus petere indipendentiam. Da qui? Quis occupat Melphictam? Quis nobis vessat? Quis non facit nobis dormire somnos tranquillos? Et inphine, possibile que non me eram accorto de nihil?
Solum quando lexi firmam lumen se accesit in meo cervello et capii. Nemo nobis attaccabat, erat solum sfogum Lillini qui, non habendo spartito exacto cum Tommaso, chiamabat ad raccoltam populum melphictensum contro usurpatorem. Sed, sanctus homo, non potevit facere maniphestum deversum? Mihi habes facto prendere schantum cum relativo talium vermorum ab masciara.
Non bastabat comitium cum pulzella de Melphicta que stat reschiando rogum ut te sostenere? Non bastabat maniphestum de Robertis, gioia scarparorum, qui habet unum piedem in duas scarpas? No! Volevit nos facere prendere motum, volevit que omnes capissero que tu es pulitus et que non habes spartito nihil cum sindacum.
Et nunc que eum habes nos chiarito, quid vult que nos facimus? Sommossam? Revolutionem? Bellum? Aut te accontenti de pezzettino tortae? Valebat penam facere omne isto casino?
Carus Lillinus, proxima volta que desbes scribere maniphestum sine spaventare populum, venis apud me que te eum scribo in latino maccheronico tantum, ut capitat cum hista rubrica, qui debet capire capiscet, alteros, si volunt, chiedunt tradutionem.
Petrus Caput Hurso